Idziemy śladem "Kruma" z poprzedniego czytania, tym razem do Norwegii. Motyw: matka i syn, rodzice i syn, powrót kogoś, kto wyjechał na długo. To będzie nasz łącznik. Zobaczmy, jak podobny temat zrealizował Jon Fosse, najbardziej znany norweski dramaturg współczesny, chyba obecnie jedyny spośród norweskich dramaturgów, na którego można postawić pieniądze u bukmacherów przyjmujących zakłady, kto dostanie Nobla.

Fosse jest rytmicznym minimalistą. Teksty są krótkie, a frazy poszarpane w wąskie kolumienki, jak złe wiersze.

Jest to, czego spodziewamy się po norweskich sztukach, a więc dystans, chłód i fiordy za oknem, ale też coś nowego, o czym, mam nadzieję, pogadamy sobie w Willi Sixta.

Jon Fosse urodził się w 1959 na północno-zachodnim skraju Norwegii w Haugesund, które jest miasteczkiem mniej więcej wielkości Żywca i jednocześnie dwunastym miastem co do wielkości w Norwegii. W czasach młodości Fossego było ważnym ośrodkiem połowu śledzia.

Obecnie mieszka w Oslo, w państwowej rezydencji, w jakich Norwegia umieszcza swoich artystów, których uznaje za wystarczająco zasłużonych. Za swoje powieści dostał ostatnio dość podejrzanie dla nas brzmiącą nagrodę, mianowicie Nagrodę Rady Nordyckiej. Pisze w języku nynorsk, którym posługuje się niewielki procent Norwegów. Tłumaczył na nynorsk m.in. Ibsena.

"Fossego interesują relacje międzyludzkie. Jego bohaterowie to kochankowie, przyjaciele, rodzice, dzieci. Mimo uwikłania w najróżniejsze relacje, brak im podstawowej zdolności do wzajemnej komunikacji" - pisze w eseju o nim Monika Grossman-Kliber. A wszystko to w krajobrazie typu: fiordy, gołe pagórki, zryte wiatrem równiny, rzadka roślinność, łódź na zimnym morzu i zacinająca ulewa. Aby oddać ten klimat, zacytuję fragment sztuki, którą będziemy czytać pt. "Matka i dziecko":
"Mało mówisz
nie jesteś zbyt rozmowny.
Ale tacy są
ludzie z Vestlandii".