Uroczystość przy grobie bohatera

Śp. płk Józef Kossarek

Urodził się 25.03.1889 roku w Dziewiętnikach-Bóbrce koło Lwowa w rodzinie nauczycielskiej Jana i Eleonory z domu Prohaska. W 1909 roku zdał maturę w Gimnazjum Klasycznym w Stanisławowie. W latach 1912-1914 był członkiem Drużyn Strzeleckich. W sierpniu 1914 został zmobilizowany do armii austriackiej i po szkoleniu skierowany do służby w artylerii. W czasie I wojny światowej walczył na różnych frontach. Po zakończeniu wojny zgłosił się do tworzonego Wojska Polskiego i 10.12.1918 roku rozpoczął służbę. Walczył na froncie polsko-czechosłowackim w obronie Śląska Cieszyńskiego, biorąc w dniach 28-30.09.1919 roku udział w bitwie pod Skoczowem pod dowództwem gen. Franciszka Latinika.

Wiosną 1919 skierowany do tworzącej się 3 Dywizji Piechoty Legionów, w składzie której znajdowała się III Brygada Artylerii Legionów. Józef Kossarek dowodził 1 baterią 3 Pułku Artylerii Ciężkiej, walczył na froncie polsko-rosyjskim w grupie operacyjnej gen. por Edwarda Rydza-Śmigłego. 28.09.1919 r. został ranny w walkach pod Dyneburgiem na Łotwie lecz pozostał z oddziałem i 27.10.1919 r. odznaczył się w boju, za co otrzymał order Virtuti Militari V klasy. Wiosną 1920 roku wziął udział w ofensywie kijowskiej, następnie w ciężkich walkach odwrotowych z rosyjską 1 Armią Konną oraz w Bitwie Warszawskiej w składzie nowo utworzonej 2 Armii Polskiej, w 2 Pułku Artylerii Ciężkiej (3 Dywizja Piechoty Legionów). Po pościgu za cofającymi się Rosjanami brał udział w operacji niemeńskiej, drugim po "Cudzie nad Wisłą" wielkim sukcesie militarnym Wojska Polskiego w tej wojnie.

Później jego dywizja osłaniała granicę z Litwą, na wypadek akcji zbrojnej wojska litewskiego. W 1921 otrzymał awans na porucznika i pozostał w wojsku jako oficer zawodowy artylerii. W 1929 był już majorem, a w 1934 podpułkownikiem i zastępcą dowódcy 10 Kaniowskiego Pułku Artylerii Lekkiej w Łodzi. 24.08.1939 roku objął dowództwo tej jednostki i kierował nią w wojnie obronnej Polski w 1939 roku. Walczył w składzie 10 Dywizji Piechoty z Armii "Łódź". Dywizjony pułku starły się z Niemcami m.in. pod Sieradzem, nad Wartą, pod Mszczonowem, przemieszczając się na Lubelszczyznę działały w składzie Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. bryg. Władysława Andersa.

Żołnierze 10 PAL, walczyli w bitwie pod Suchowolą i Józefowem. Tam w nocy z 25 na 26.09.1939 roku wobec działań wojsk niemieckich i rosyjskich, poniesionych strat, wyczerpania amunicji ppłk Kossarek rozwiązał pułk. Jedna z baterii, która na szlaku bojowym odłączyła się od jednostki brała udział w obronie Warszawy, aż do dnia kapitulacji. Ppłk Józef Kossarek wraz ze swoimi żołnierzami dostał się do niewoli niemieckiej. Prawdopodobnie do 1945 przebywał w obozie jenieckim. Po II wojnie światowej zamieszkał w Bielsku-Białej i pracował jako technik budowlany. Zmarł 11.08.1957 roku i został pochowany na cmentarzu rzymsko-katolickim w Białej. Był żonaty z Marianną Czarnecką (zm. 1982 w Bielsku-Białej). Odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Miliatri V kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych.