Na pasterce pod Szyndzielnią

Motto i przesłanie biskupów zostały zaakcentowane bardzo mocno, dlatego każdy uczestnik przybywający na pasterkę otrzymał "szczyptę"

- Sól kojarzy nam się zazwyczaj z pozytywnym zadaniem chronienia od zepsucia, konserwowaniem produktów, które łatwo ulegają rozkładowi. Na przykład mięso posypane solą można długo przechowywać, na ogół bez obawy szybkiej utraty jego wartości odżywczych - relacjonuje zakonnik. - Chrześcijanie mają w świecie spełniać rolę soli, konserwując świat i broniąc go przed zepsuciem? Myśl jest piękna i ponętna i może właśnie ją chciałoby się widzieć wyraźnie w tekście biblijnym. Kiedy się jednak dokładniej zajrzy do tekstu tej perykopy, to w w.13 można wyczytać słowa: „Jeżeli sól utraci swój smak (zwietrzeje), to czym się ją posoli (co przywróci jej pierwotną wartość)? - zapytuje.

Jak wyjaśnia, Kościół akcentuje zatem smak soli, to, co ją charakteryzuje, odróżnia od innych przypraw. Kiedy sól straci swój smak, staje się „nierozpoznawalna”, nijaka - ni to piasek, ni to sól, ni to cukier. A chrześcijanin tu, na ziemi, ma być wyraźnym znakiem Jezusa, ma posiadać swój charakterystyczny „smak”, odróżniający go od wszystkiego innego. Sól, która utraciła swój smak, „do niczego się nie nadaje, chyba że - po wyrzuceniu na zewnątrz - na podeptanie przez ludzi” (Mt 5,13).

- Mamy więc w tym jednym, krótkim wierszu pouczenie i przestrogę: pouczenie, że my wszyscy, którzy poszliśmy za Nim jak pasterze, którzy strzegli swoją trzodę, jesteśmy solą ziemi i mamy dbać o wyraźne, klarowne rysy naszej duchowej, chrześcijańskiej osobowości, i przestrogę, że jeśli nasza duchowa sylwetka ulegnie zamazaniu, „zwietrzeje”, możemy narazić się na lekceważące „podeptanie” przez ludzi, a nawet odrzucenie przez Jezusa który ma się w nas narodzić - mówi br. Mikołaj Ciach SAC.