Zrodzony z przypadku romans Doris i George'a nieoczekiwanie staje się związkiem na całe życie. Jak to się jednak udało, skoro gospodyni domowa i księgowy mieszkają z rodzinami na dwóch końcach kraju? Magdalena Walach i Wojciech Leonowicz zdradzają nam, jak kochać się przez wiele lat, widując tylko raz do roku. Bilety w przedsprzedaży (70 zł) do 8 lutego, od 9 lutego 100 zł.

• Miejsce wydarzenia: BIELSKIE CENTRUM KULTURY
• DATA WYDARZENIA: środa, 8 marca, godz. 18:00.

Sztuka kanadyjskiego dramatopisarza Bernarda Slade'a od 1975 nie schodzi ze scen teatralnych na całym świecie. Przebój budzący sympatię widzów i entuzjazm krytyki został już w trzy lata po prapremierze przeniesiony na duży ekran.

Fragment recenzji:

Paweł Głowacki, „Dobre zakończenie”, „Kraków

„(...) Tak, "Za rok o tej samej porze" w Teatrze Bagatela to jest rodzaj ulgi. Niewielkiej, łagodnej, spokojnej, lecz jednak. Jest rodzajem ulgi, którą zawsze przynosi oglądanie opowieści, którą na scenie opowiadają tylko po to, by została opowiedziana, opowiadają, nie mając w tym żadnych interesów, choćby publicystycznych, albo rewolucyjnych, ewentualnie renowacyjnych. Opowiadają, co kiedyś na papierze zostało opowiedziane dobrze. A co opowiedziane dobrze - zawsze warto opowiedzieć raz jeszcze. Opowiada więc tak w Bagateli Schoen. On, Magdalena Walach jako Doris i Wojciech Leonowicz w roli George'a. I jeszcze klarnecistka Kamila Pieńkos. Idąc niespiesznie przez widownię i scenę, gra wcale nie pastelowe nuty Jana Sebastiana Bacha i Franciszka Schuberta. Tak się ta opowiastka dwugodzinna zaczyna - od dźwięków szarych, cienistych, dźwięków stłumionych, jakby dochodziły spod filcowego kapelusza. (...)

Doris i George się kochają. To wszystko. Jak w milionie podobnych romansów: on ma żonę i dzieci, ona - męża i dzieci. Spotkali się przypadkowo. Alkohol, tańce, alkohol, tańce, a później jego apartament w pensjonacie, no i przebudzenie o poranku. Wielkie skrępowanie, ale... Ale zostanie już tak. Będą się tutaj na parę dni spotykać rok w rok o tej samej porze. Oto cały rytm opowieści Slade'a. Powroty. Przez lat pięć, dziesięć, dwadzieścia - powroty do bliskości, ale za każdym kolejnym razem bliskość ma inny odcień, dojrzalszy, ciemniejszy, jak te wciąż przez Schoena powtarzane w głośnikach, na klarnecie grane nuty Bacha i Schuberta. Coroczna bliskość Doris i George'a ma za każdym razem inny odcień, bo tam, w dwóch ich życiach oficjalnych, wydarza się, co nieuchronne: coś wystyga, ktoś się rodzi, ktoś umiera, wyczerpują się nadzieje, bólu coraz więcej, coraz mniej sił na zmiany. Rozmawiają o tym rok w rok o tej samej porze. W tym samym apartamencie, pomiędzy łóżkiem, sofą, niskim stolikiem obok pianina, kominkiem i oknem z widokiem nie na Polskę, a na świat po prostu - opowiadają sobie nawzajem o swych powoli ciemniejących losach oficjalnych. To wszystko, cała opowieść. I ulga, że teatr niczego od ciebie nie chce. I jeszcze, a raczej przede wszystkim - przyjemność oglądania Walach i Leonowicza. Nie jest łatwo zagrać snujący się gdzieś pod erotycznymi igraszkami, pod śmiechem i milczeniem - zupełny brak sił, by zmienić wszystko. (...)”

W nagraniu improwizacji muzycznych udział wzięli: Kamila Pieńkos, Przemysław Branny, Wojciech Leonowicz, Maciej Sajur, Artur Sędzielarz, Adam Szarek, Kosma Szyman, Marcel Wiercichowski.

Bilety w systemie BCK: https://bilety.bck.bielsko.pl/index.php/repertoire.html?id=495