Spotkanie odbędzie się 26 lutego o godzinie 16.30 w Pedagogicznej Bibliotece Wojewódzkiej w Bielsku-Białej przy ul. Komorowickiej 48 (sala 220). Prowadzenie: Jarosław Hess.

O autorce

Dominika Słowik (ur. 1988 w Jaworznie) - polska pisarka, laureatka Paszportu „Polityki”. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia 2017 w kategorii proza za debiutancką powieść „Atlas: Doppelganger”. Jej druga powieść, „Zimowla”, została uhonorowana nagrodą Krakowska Książka Miesiąca Stycznia 2020 oraz Paszportem „Polityki” za rok 2019. Słowik publikowała m.in. w Akancie, Blizie, Nowych Książkach. Mieszka w Krakowie.

O książce

Miasteczko w Dolinie Zmornickiej oddycha tajemnicami. Z jeziora wyłowiono ciało, ojciec rzucił pracę w urzędzie i został wróżem, a Pszczelarz wytresował swój rój. Misza w wolnych chwilach sprowadza trawkę ze Słowacji. Naga Dygnarówna spaceruje nocą po ulicach. Mieszkańcy albo czekają, aż wydarzy się kolejny cud, albo gorączkowo szukają skarbu. Czy uda się otworzyć od zawsze zamknięte drzwi i odkryć najściślej strzeżony sekret? Cukrówkę coraz gęściej spowija niebezpieczeństwo i lepki mrok...
W drugiej po fenomenalnie przyjętym „Atlasie: Doppelganger” powieści Dominika Słowik po mistrzowsku zaciera granice między możliwym i niemożliwym, by zabrać czytelnika w gąszcz niewyjaśnialnych zjawisk codzienności.

Z recenzji...

Paweł Cybulski: Gdy trzy lata temu Dominika Słowik była nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za “Atlas: Doppelganger” można się było zastanawiać, czy właśnie objawia się nam świetna i pewna swojego pióra autorka czy mamy jedynie do czynienia z gwiazdą jednego sezonu. Po “Zimowli” nie mam już wątpliwości, że Słowik na dłużej zagości w świadomości czytelników. Pisze tym samym własną historię, której, zdaje się, nikt poprawiać ani przepisywać nie będzie musiał. A to cechuje tych naprawdę bardzo dobrych.

Olga Wróbel: Jestem „Zimowlą” zachwycona - po zapowiedziach prasowych reklamujących Cukrówkę jako „polskie Twin Peaks” spodziewałam się mglistej opowiastki z elementami realizmu magicznego, a dostałam mocną, gęstą, starannie splecioną z wielu wątków narrację, z której można wyciągać kolejne nitki wątku i osnowy, odkrywając nowe wzory, ale bez obaw o spójność całości. Dominika Słowik nie ograniczyła się do prostych dychotomii męskie-kobiece, wiara-nauka, realne-wyobrażone czy wreszcie PRL-owska nostalgia naprzeciw dzikiego kapitalizmu. Narratorką jest nastolatką, ale nie jest to kolejna Bildungsroman czasów transformacji, raczej raport z mało spektakularnych prób zrozumienia świata. Możemy nakładać na niego kolejne zasłony niesamowitości, wierzyć w płaczące obrazy, posłuszne woli człowieka pszczoły, w znaki na niebie i w ogrodach, ale i tak doścignie nas banalność prawdy. „Najtrudniej dostrzec rzeczywistość” - w tym zdaniu zawiera się skromna mądrość, którą naszym opornym, łaknącym fajerwerków umysłom serwuje Słowik w spokojnej, melancholijnej opowieści o cudach, które się nie odbyły.

Jarosław Czechowicz: Wiele jest historii i żadna nie wydaje się w tej książce najważniejsza, a jednak można wyodrębnić jakiś trzon konstrukcyjny, uznać za głównego bohatera społeczność, ale docenić także wyobraźnię opowiadania o tym, czego nie da się ująć w słowach, o czymś przekraczającym granicę opisu, ale wciąż mieszczącym się w granicach jednostkowego poznania. Cukrówka to takie trochę imago mundi - stamtąd wydobywają się zapamiętane kadry oraz niepokojące wspomnienia tego, co być może nie miało miejsca albo zaistniało zupełnie inaczej, w zaskakujących po latach kształtach.